Het is weer die tijd van het jaar. De straten kleuren rood en goud, kinderogen fonkelen van verwachting en een sfeer van onschuldige magie vult de lucht. Het Sinterklaasfeest, zo wordt ons verteld, is een onschuldig sprookje, een traditie die vreugde brengt. Maar wat als dit spel, dit ogenschijnlijk onschuldige ritueel, in werkelijkheid een van de meest verraderlijke en effectieve catecheselessen in ongeloof is die we onze kinderen kunnen geven? Wat als we, met de beste bedoelingen, een spiritueel vergif toedienen dat hun vermogen om de ware God te kennen en lief te hebben, ernstig en blijvend kan beschadigen?

Dit is geen overdrijving. Dit is de harde realiteit van een gevaarlijk spel dat we collectief spelen. Dit artikel is een pleidooi om te stoppen met dit spel en te kiezen voor de Waarheid, juist omwille van de zielen van onze kinderen.

De Eerste Kennismaking met God: Een Giftige Karikatuur

Voor de meeste kinderen is Sinterklaas hun eerste, concrete kennismaking met een hogere, onzichtbare orde. Hij is de eerste “goedheiligman” die ze leren kennen: een alwetende figuur die alles ziet, die oordeelt over goed en kwaad, en die vanuit een onzichtbare wereld ingrijpt in de onze. In essentie is de Sinterklaasmythe de eerste, rudimentaire theologie die een kind wordt aangeboden. En het is een diep corrupte theologie die haaks staat op het Katholieke geloof.

Wat leert dit kind over “God”?

1. Geloof is Transactioneel, Genade is Materieel: De kernboodschap is simpel: als je zoet bent, dan krijg je cadeaus. Dit is geen les in deugd, maar een training in transactionalisme. De beloning voor goed gedrag is niet spiritueel – innerlijke vrede, een zuiver geweten – maar puur materialistisch. De genade van deze “heilige” komt in de vorm van plastic en suikergoed. Het kind leert dat zegeningen gekocht kunnen worden met gedrag en dat de ultieme goedheid een financiële waarde heeft. Dit is de theologie van de “Welfare Gospel”, ingeprent in een kinderziel.
2. God is Onrechtvaardig: Ieder kind maakt het mee. Het meest onzoete, ongehoorzame kind uit de klas krijgt misschien wel de meeste of de duurste cadeaus. De belofte van rechtvaardigheid blijkt een farce. De onuitgesproken les is verwoestend: de hogere macht die oordeelt, is willekeurig en onrechtvaardig. Goed gedrag is geen garantie voor beloning, en slecht gedrag wordt niet consequent bestraft. Dit zaait de eerste zaden van cynisme over goddelijke rechtvaardigheid.
3. God moet Gevreesd worden, niet Bemind: De basis van de relatie is angst. De roe, de zak, het grote boek – het zijn instrumenten van controle. Liefde en gehoorzaamheid komen niet voort uit een verlangen naar het goede, maar uit de angst voor straf. De relatie is gebaseerd op onderwerping aan een macht die straft, niet op een liefdevolle overgave aan een Vader die het beste met je voorheeft.

De Grote Ontnuchtering: De Geloofscrisis en de Geboorte van het Materialisme

Dan komt onvermijdelijk het moment van de onthulling. Het is niet zomaar een teleurstelling; het is een existentiële crisis. Het kind ontdekt dat de meest vertrouwde autoriteiten in zijn leven – zijn eigen ouders – jarenlang een complex en gedetailleerd bedrog hebben opgevoerd. Deze vertrouwensbreuk heeft twee catastrofale gevolgen.

Ten eerste, het vertrouwen in de ouders als brengers van waarheid wordt geschaad. Als ze over zoiets fundamenteels hebben gelogen, waarover liegen ze dan nog meer?

Maar het tweede gevolg is spiritueel nog veel dodelijker. Het kind leert de meest fundamentele les van het materialisme: wat je niet kunt zien, is niet waar. Het geloof in het onzichtbare, het transcendente, wordt gedefinieerd als iets kinderlijks, een fabeltje dat je ontgroeit. De volwassen wereld, zo leert het kind, is de wereld van het tastbare, het bewijsbare.

De Lange Nasleep: Een Leven Afgesloten van het Spirituele

Deze vroege “geloofscrisis” functioneert als een spiritueel vaccin tegen het ware geloof. Het creëert een levenslange afkeer van de geestelijke wereld. Hoe kan een jongvolwassene zich nog met een open hart tot de Kerk wenden, als het hele concept van “geloven” onlosmakelijk verbonden is met de schaamte van kinderlijke naïviteit? De spottende vraag, “Geloof jij nog in Sinterklaas?”, wordt een retorisch wapen tegen elke vorm van volwassen geloof. Om niet voor gek versleten te worden, sluit men zich af. Geloven is immers voor kleine kinderen.

Dit is de diepe tragedie. Christus Zelf zegt ons dat we moeten worden als kinderen om het Koninkrijk der Hemelen binnen te gaan (Mattheüs 18:3) – met een onvoorwaardelijk, onbevangen vertrouwen. De Sinterklaasleugen neemt dit kinderlijke vertrouwen, misbruikt het, en vernietigt het vervolgens. Het leert een kind om juist niet meer als een kind te geloven.

De Plicht van de Ouder: Beeld van God of Medeplichtige aan een Leugen?

Als katholieke ouders hebben we de heilige taak om een beeld te zijn van God de Vader. We zijn de eerste leraren van het geloof, de eerste bron van waarheid en veiligheid. Zouden wij een God willen die ons voor de gek houdt, die ons onwaarheden vertelt, die ons pest met spelletjes? Zouden wij een Vader willen die Zijn liefde afhankelijk maakt van onze prestaties en wiens zegeningen louter materieel zijn?

Natuurlijk niet. En toch is dat het beeld van het vaderschap, en het beeld van God, dat we presenteren door deel te nemen aan dit spel.

Het alternatief is niet een feest zonder vreugde, maar een feest geworteld in de Waarheid. Laten we onze kinderen het ware, inspirerende verhaal vertellen van de heilige Nicolaas van Myra: een moedige bisschop, een held van de Kerk, een verdediger van de orthodoxie tegen ketterij, en een toonbeeld van radicale, christelijke naastenliefde. Laten we hen leren over een man wiens geloof zo sterk was dat het wonderen voortbracht, en wiens vrijgevigheid niet kwam uit een zak vol speelgoed, maar uit een hart vol liefde voor Christus.

Laten we stoppen met het gevaarlijke spel. Laten we stoppen met het opvoeden van onze kinderen tot materialisten en cynici. Laten we hen de waarheid geven, want alleen de Waarheid zal hen vrijmaken.